بررسی تأثیر شش هفته ورزش استقامتی (روی تردمیل) و سولفات منیزیم بر آستانه درد موش های معتاد در سندرم ترک

مقدمه و هدف : شواهد زیادی نشان داده که تمرین ورزشی هوازی می تواند عمل انتقال دهنده های عصبی و همچنین آزاد سازی بعضی از انتقال دهنده های عصبی را در مغز تغییر دهد. به عبارت دیگر نشان داده شده که آنتاگونیست های گیرنده ان- متیل- دی- اسپارتات می توانند در کاهش درد موثر باشند. در این پژوهش تاثیر ورزش استقامتی(شش هفته ورزش تردمیل) و سولفات منیزیم خوراکی را بر روی آستانه درد موش های معتاد در سندرم ترک مورد بررسی قرار دادیم. روش تحقیق : در این تحقیق از موش های نر از نژاد ویستار در محدوده وزنی 20±250 گرم استفاده شد. سولفات مرفین به غلظت 4/0 میلی گرم در لیتر به آب حیوانات اضافه می شد بعد از 21 روز حیوانات معتاد به مرفین شدند. از تمرینات ورزشی استقامتی به منظور تمرین دان حیوانات استفاده شد که شش هفته به طول انجامید. هفته اول حیوانات 10 دقیقه با سرعت 10 متر بر دقیقه بر روی تردمیل دویدند. سپس مدت و شدت تمرین حیوانات به تدریج افزایش یافت تا اینکه مدت دویدن به 30 دقیقه و سرعت دویدن به 17-18 متر بر دقیقه در هفته های پنجم و ششم رسید. در پایان هفته های دوم، چهارم و ششم پروتکل تمرینی نالوکسان هیدروکلراید به میزان 3 میلی گرم در کیلوگرم به حیوانات تزریق شد. از دستگاه tail-flick به منظور ارزیابی تاثیر تمرین بر روی آستانه درد 5/0، 1، 6 و 24 ساعت پس از تزریق نالوکسان هیدروکلراید استفاده شد. همچنین آستانه درد قبل از تزریق نالوکسان هیدروکلراید اندازه گیری شد. نتایج : درد حین سندرم ترک به طور معنی داری بوسیله تمرین ورزشی استقامتی و مصرف سولفات منیزیم کاهش یافت. نتایج ما نشان داد که تاثیر سولفات منیزیم بر روی آستانه درد بیشتر از تاثیر ورزش بود. تاثیر همزمان تمرین ورزشی و مصرف سولفات منیزیم بر روی آستانه درد بیشتر از تاثیر هر کدام از اینها به تنهایی در موش های معتاد در سندرم ترک بود.